Szarlotką nazywamy zwykle ciasto na proszku do pieczenia, bądź innym podobnym spulchniaczu, pokryte masą z jabłek, nierzadko dodatkowo lukrowane bądź posypywane cukrem pudrem.
Pierwsze tego typu ciasta zaczęły pojawiać się w XIV w. jednakże nie zawierały cukru. W tych czasach wszelkie składniki słodzące (czy to miód czy cukier) były niesamowicie drogie i słabo dostępne. Dlatego opracowywano przepisy bez użycia cukrów, bazując na naturalnej słodkości jabłek. Co ciekawe, samo ciasto robiło jedynie za oprawę dla jabłek i nie było przeznaczone do jedzenia. Zmieniło się to nieco w XVI w. z powodu lepszej dostępności cukru, zaczęto również dojadać szarlotkę do końca, włącznie z ciastem 😉
Interesująca jest też historia samej nazwy. Istnieją dwie wersje wydarzeń. Pierwsza mówi o tym, że francusku cukiernik Marie-Antoine’owi Carême stworzył ów wypiek i nazwał go na cześć Aleksandry Fiodorowej, carycy rosyjskiej, żony Aleksandra I, noszącej przydomek Charlotty Pruskiej. Inna historia mówi o tym, że jabłecznik szarlotką nazwano na cześć królowej Charlotty, żony króla angielskiego Grzegorza III, na początku XIX w.
Skądkolwiek jednak by nie pochodziło i jak by się nie nazywało – ciasto jest przepyszne i myślę, że każdy je zna i ceni.
Źródła:
o zjadłoby się 😀 choć nigdy nie zastanawiałam się nad historią tego ciasta :p
Szamalbym:) fajnie przedstawiona historia, nie miałem pojęcia, skąd się wzięła:) aż naszła mnie ochota na szarlotkę 🙂
bardzo ciekawa ta historia szarlotki 🙂 ciasto uwielbiam.